Zorg aan het woord: verzorgende Ellen Walhout vertelt

Ik ben Ellen, 49 jaar oud, getrouwd en ik heb twee volwassen zoons. Na lange tijd uit het arbeidsproces te zijn geweest, ben ik bij Saxenburgh weer gestart als vakantiekracht. Dat was mijn eerste werkervaring, nadat ik lange tijd als alleenstaande moeder voor de kinderen heb gezorgd. De opleiding voor verzorgende heb ik intern gevolgd. Ik ben nu werkzaam bij woonzorglocatie Marsch Kruserbrink in Hardenberg.

Palliatieve zorg
Een groot onderdeel van mijn werk als verzorgende is mensen begeleiden in hun laatste levensfase. De mensen die bij ons binnen komen, gaan feitelijk niet meer weg. Dat betekent dat iemand lopend kan binnen komen en uiteindelijk na verloop van tijd op bed komt te liggen door achteruitgang. Op dat moment hanteren een zogenaamd aanbiedingsbeleid. Wil iemand een appelgebakje? Dan halen wij een appelgebakje. Ligt iemand heel erg naar het plafond te staren? Dan regelen we een qwiek up (projector) met mooie beelden op het plafond. Vaak vragen we familie naar bijvoorbeeld vakantiefilmpjes van vroeger. Je gaat heel erg zoeken naar wat iemand op dat moment nodig heeft.

Altijd op zoek naar connectie
In de laatste fase communiceren mensen minder met woorden. Ze communiceren vaak door expressie in het gezicht. We gaan dan op zoek naar wat er aan de hand is. Iemand kan huilen, maar is dit van vreugde of juist van verdriet? Of is er lichamelijk iets aan de hand, zoals bijvoorbeeld drukplekken. We willen het mensen zo aangenaam mogelijk maken. De realiteit is natuurlijk ook dat mensen erg boos, verward en onrustig kunnen worden. Voor de naasten is dit erg zwaar om te zien. We bespreken dit in ons team of stemmen af met bijvoorbeeld de psycholoog. Eigenlijk ben ik in mijn werk dagelijks bezig met zoeken naar een connectie met mensen. Als je daar uiteindelijk een weg in vindt en ziet dat iemand prettiger in zijn vel zit: dat vind ik waanzinnig.

Ik herinner mij een dame die zich verbaal niet meer kon uitdrukken. Ze was erg angstig en al dagenlang aan het roepen. Wij gaan dan op zoek naar wat er aan de hand is. Op een gegeven moment begon ik uit gevoel een liedje te neuriën. Ik had het couplet bijna uit. En ineens werd het gillen minder. Ik denk, ik neurie het liedje nog een keer. En toen werd ze in het tweede couplet stil. En in het derde couplet? Toen begon ze mee te zingen. Ik kreeg er kippenvel van. Ze werd zo rustig. Ik bleef neuriën en uiteindelijk viel ze in slaap. Ik dacht echt: wauw, wat een kracht heeft muziek!

“Het vinden van de sleutel en toegang krijgen tot iemand”
Als ik mijn werk moet omschrijven zou ik willen zeggen: het is letterlijk zingeving. Je bent als verzorgende/verpleegkundige echt een spin in het web en hebt zoveel invloed op hoe het met iemand gaat. En dat is echt heel mooi. Je constateert iets en je mag actie uitzetten. Daar komt reactie op en dat kun je weer toepassen. Je bent echt een duizendpoot. Dat je zo van betekenis kan zijn. Het voelt als het vinden van een sleutel, waardoor je eindelijk toegang krijgt tot iemand.